μονορ(ρ)ήξ

μονορ(ρ)ῆξ, -ῆγος, ὁ, ἡ (Α)

αυτός που έχει σχιστεί από πάνω μέχρι κάτω («ἀπερρηγμένος, ἀπεσπασμένος», Ησύχ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < μον(ο)-* + -ρρηξ (< ῥήγνυμι)].